هر سال برایت می نویسم:

هنوز ناله های یا ابتای تو در مدینه ی دلهامان به گوش می رسد، ای معلم صبر زینب، در غیاب پدر مگر چه ظلمی دیدی که آن چنان ضجه می زدی؟؟؟

اگر بغض و کینه ات را، پهلوی شکسته ات را، قتل محسن کوچکت را،اگر شهادتت را کتمان کنند، با جهاد آخرینت چه می کنند؟

چرا وصیت کردی: شبانه ام غسل کن و پنهان به خاکم بسپار.

تا بپرسم چرا؟ و تو در جواب، هدایت، در دستانم بگذاری؛ که این است راه...؟

ای که خشمت خشم خدا و خشنودیت خشنودی خداست، شیعه تاابدهدایتش را وامدار توست، وامدار جهاد آخرینت...

اما ...اما ای مهربانترین مادر نگفتی چه آتشی می گیرد قلب هامان هرگاه یادمان بیفتد مزار غریبت -حتی این روزها هم- یک زایر بیشترندارد.

خدایا به اشک های حسن و حسین علیهما السلام در فراق ریحانه ی رسولت، به لحظه ای که علی بر زمین افتاد و یارای ایستادن نداشت، به ناله های دخترکان فاطمه، به فاطمه ، به فاطمه ، به فاطمه ، بر این امت رحم کن...

اللهم عجل لفرج سیدنا و مولانا صاحب الزمان بحرمة سیدتنا ومولاتنا فاطمة الزهرا

-------------------------------------------