گفتند: او در نا کجا آباد است. گفتند:او هرگز نخواهد آمد.

گفتند: شما اصلا نیستید، اشکهایمان را نمی بینید، ندبه هایمان را نمی شنوید.

گفتند:...و بسیار گفتند وشما را ای روشن تر از خورشید انکار کردند، ای کاش دیگر توهین نمی کردند.

ما چه کردیم؟ تنها سکوت یا تکان دادن سر یا نهایت ریختن اشکی بر غریبی شما.

اگر آنان که اهدافشان بر همگان روشن است، بر این همه توهین جرات یافته اند، تقصیر من وامثال من است این منم که با سکوتم، با غفلتم، با سهل انگاریم، با کاهلیم، با دنیا دوستیم، با انفعالم به آنها میدان می دهم.

امام زنده و حاضرم! به خدا که جدتان حسین (ع) از شما غریبتر نبود که سالهاست در بیابانها سر گردانید و هل من ناصر می گویید و ما جوابی نمی دهیم ،نه بلکه با بی اعتنایی مان می گوییم که یاورتان نیستیم.

چرا این همه در روایات فرموده اند:اگر تنها 313 یاور حقیقی داشته باشید، خواهید آمد. نکند می خواستند به من و امثال من بفهمانند که چقدر دوریم از شیعه بودنتان، که در میان این همه شیعه هنوز 313 غیرتمند وجود ندارد که در زندگیش، در نیات و رفتار و گفتارش، میان خدا و اهریمن قاطعانه حق را برگزیند،تا شما بیایید.

ایام فاطمیه نزدیک است اما به کدامین جرات سیاه بپوشیم و خود را عزادار بانوی دو عالم نشان دهیم، حال آنکه ما مثلا شیعیان بیش از همه در غریبی جگر گوشه ی زهرا سهیم هستیم.

«آیا کسانی را که ایمان آورده اند، زمان آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا و آن حقیقتی که نازل شده، خاشع گردد و مانند کسانی نباشند، که از پیش بدانها کتاب داده شد و انتظار بر آنان به درازا کشید و دلهایشان سخت گردید و بسیاری از آنان فاسق بودند.»(16/سوره ی حدید)

به خدا قسم زمان آن رسیده، دیر هم شده قرن هاست که دیر شده.

ایام فاطمیه نزدیک است،خدایا تو را قسم به حرمت فاطمه(س) به حالمان رحم آور، دلهایمان را به یاد خودت و آن حقیقت نازل شده خاشع بفرما و ما را از شیعیان واقعی حضرتش قرار ده.